گریه نمی‌کنم نه اینکه سنگم .. گریه غرورم‌و بهم می‌زنه
مرد برای هضم دلتنگی‌هاش .. گریه نمی‌کنه قدم می‌زنه

گریه نمی‌کنم نه اینکه خوبم .. نه اینکه دردی نیست نه اینکه شادم
یه اتفاق نصفه نیمه‌ام که .. یهو میون زندگی افتادم


یه ماجرای تلخ ناگزیرم .. یه کهکشونم ولی بی‌ستاره
یه قهوه که هرچی شکر بریزی .. بازم همون تلخی ناب‌و داره
اگه یکی باشه من‌و بفهمه .. براش غرورم‌و بهم می‌زنم
گریه که سهله زیر چتر شونش .. تا آخر دنیا قدم می‌زنم

یه احساسی به تو دارم یه حس تازه و مبهم
یه جوری توی دنیامی که تنها با تو خوشحالم

یه احساسی به تو دارم شبیه شوق و بیخوابی
تو چشمات طرح خورشیده تو این شبهای مردابی


تا دستای تو راهی نیست دارم از گریه کم میشم
تو مرز بین من با تو دارم شکل خودم میشم

مث گلهای بی گلدون هنوزم مات بارونی
تو از دلتنگی دریا توی توفان چی می دونی؟

نمی دونم کجا بودم که رویاهامو گم کردم
که می سوزم که می میرم اگر که از تو برگردم

خودم بودم که می خواستم همه دنیای من باشی
ببین غرق توام اما هنوز می ترسی تنها شی

یه احساسی به تو دارم یه جوری از تو سرشارم
یه کم این حسّو باور کن که بی وقفه دوست دارم

یه احساسی به تو دارم شبیه عشق و دل بستن
تو هم مثل منی اما یه کم عاشق تری از من

مانده ام با دردی از جنس فراق، مانده ام با حرفی از شکل دروغ

شب سیاهی می زند بر پیکرم، مه ندارد بی رخ ماهم فروغ

زندگی دردی بزرگ و بی علاج،زندگی مرداب آمال من است

هر چه غم دارد دل این روزگار، گویی امشب یک به یک مال من است

گویی امشب دل تفآل می زند،فال من ماندن نباشد راه نیست

از دل غمگین و ویران گشته ام، هیچکس جز خالقم آگاه نیست

بی سبب راهم جدا شد از شما،راه من سخت است تنها مانده ام

کس نمی بینم بگیرد دست من، کاروان بگذشت و من جا مانده ام

رفتنت تیری به قلبم می زند،رفتنت جانم به لب می آورد

رفتنت آغاز سرگردانی است،روز با خود ترس شب می آورد

یک نفس یک زندگی را گفته ام،یک دروغ بی خود و بی اعتبار

یک سراب آرزوهای بزرگ،یا که یک سال سه فصل بی بهار

خسته از دنیای دونم می روم، می روم تا وارهم از این جهان

می روم تا بی نهایت می روم، می روم تا می رسم بر آسمان

آسمان جایی دگر رنگی دگر، آسمان دنیایی از یکرنگی است

مانده ام روی زمین رنگ ها، حسم اینجا نفرت و دلتنگی است

خسته از هر درد دوری و فراق، خسته از هر درد و درمانم تویی

یاد تو جان می دهد بر پیکرم، بی ریا گویم دل و جانم تویی

پس بیا تا زنده ای یکرنگ باش،کن رها دل را زبند رنگ ها

شستشو ده جان و دل را با امید،کن جدا دل را از این نیرنگ ها

جدایی درد بی درمان عشق است
جدایی حرف بی پایان عشق است
جدایی قصه های تلخ دارد
جدایی ناله های سخت دارد
جدایی شاه بی پایان عشق است
جدایی راز بی پایان عشق است
جدایی گریه وفریاد دارد
جدایی مرگ دارد درد دارد
خدایا دور کن درد جدایی
که بی زارم دگر از اشنایی

خدایا....

منم آن مرغ ...
آن مرغی که دیریست...
به سر اندیشه ی " پرواز " دارم ...
سرودم ، ناله شد در سینه ی تنگ ...
" به حسرت ها " سر آمد روزگارم ...